Spoko

Jest takie powiedzenie, ostatnimi czasy nawet nadużywane, które brzmi: "Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni". Bardzo mi ono pasuje, a niekiedy ma moc wręcz czarodziejską. Choćby w tej chwili, gdy próbuję pisać, siedząc na brzeżku krzesła, bo na całym siedzisku za moimi plecami rozwala się jakiś koci osobnik, a Frunia właśnie zamierza odgryźć górną część długopisu śmigającego po kartce papieru. No ale przecież, zgodnie z owym mądrym i na czasie sloganem, z pewnością szlag mnie nie trafi ze złości i niewygody. Mówię sobie: "spoko", spycham okupanta krzesła trochę do tyłu, więc się obraża i zeskakuje, a Fruni sypię garstkę chrupek. Teraz mam chwilę spokoju, gdyż chrupki znęciły resztę towarzystwa, mogę więc kontynuować pisanie.

Jestem osobą punktualną i cenię sobie tę cechę u innych. Sprostowanie: byłam osobą punktualną i staram się nią być w dalszym ciągu, lecz przychodzi mi to z trudem. A im więcej mam kotów, tym częstsze problemy ze zdążaniem na czas.

Dawno temu, w odległej i niemal już zapomnianej epoce dwóch kotów, pracowałam w galerii sztuki. Kot nr 2, o imieniu Józka, za żadne skarby nie chciał mnie przez wiele miesięcy uszczęśliwić położeniem się na moich kolanach. Jakiekolwiek zanęcanie ani też próby siłowe nie przynosiły oczekiwanych rezultatów. Aż tu nagle, kiedy tuż przed wyjściem do pracy kończyłam śniadanie, Józia zległa niespodziewanie i całkiem nieproszona na moich nogach, mrucząc przy tym rozkosznie.

Duduś Wielki

Każdy, kto odwiedza mnie po raz pierwszy, widząc Dudusia wydaje okrzyk zdziwienia i, mam nadzieję, zachwytu. Wprawdzie na dźwięk dzwonka do drzwi Duduś na wszelki wypadek chowa się pod fotel, lecz ciekawość szybko bierze górę nad strachem (przepraszam, chciałam powiedzieć - ostrożnością) i pomalutku spod mebla wypełza coraz większy kawałek Dudusia. Kiedy już kot objawi się w całej okazałości, następuje ów pełen podziwu i zdumienia jęk.
Duduś to gigant. Podejrzewam, że jako mały kociak musiał usłyszeć o moim uwielbieniu dla urody bulterierów i tak pokierował swoim rozwojem, że wyrósł na jedynego w Polsce, a może i na świecie, kota rasy bulterier. Waży prawie dziesięć kilogramów, ma długi pysk i oczy w różowej oprawie, cokolwiek krzywe tylne nogi oraz, to już niezależnie od wymogów rasy, rozkosznego zeza.
Jego waga dotkliwie daje mi się we znaki nocą, ponieważ nie chce zrozumieć, że jest zbyt ciężki, aby spać w poprzek moich nóg. Kiedy próbuję go przesunąć na brzeg łóżka, gryzie mnie przez kołdrę w palce i z uporem maniaka wraca, żeby zaburzać mi krążenie. Ale za to jak grzeje!
Duduś jest ulubieńcem mężczyzn. Ochoczo prezentuje swoje psie zachowania, czym zjednuje ich sobie bez reszty. Kocha aportować zabawkę lub zwykłą kulkę z papieru i jest w tym sporcie niezmordowany. Na nic zdają się próby odwrócenia jego uwagi, bo przecież chciałoby się na przykład wypić z gościem kawę. Nic z tego. Duduś wymusza rzucanie, dopominając się o nie przeraźliwym miauczeniem.
Syjamska krew! Wprawdzie urodził się w przyblokowym ogródku i dzieciństwo spędził pod krzakiem, lecz są świadkowie, jakoby jego tatuś był kotem syjamskim, co potwierdza błękit oczu Dudusia oraz dźwięki, które z siebie wydobywa.

Opiekuna do kota zatrudnię

Jedna z amerykańskich firm oferuje swoim klientom ciekawą usługę - profesjonalną opiekę nad zwierzętami domowymi, których właściciele wyjeżdżają na wakacje lub po prostu brakuje im czasu na zajęcie się pupilem. Pracownicy firmy mogą na przykład nakarmić kota albo wyprowadzić psa na spacer. Zakres świadczonych usług jest jednak dużo bogatszy. Chcesz zapewnić swojemu kotu komfort psychiczny i fizyczny? Zamów dla niego terapię muzyką albo masaż. Jak głosi oferta firmy, muzyka eliminuje stres, uśmierza tęsknotę za opiekunem, leczy z lęku przed uderzeniami pioruna czy innymi przerażającymi dla zwierzęcia dźwiękami. Masaż ma z kolei zbawienny wpływ na układ trawienny zwierzęcia, poprawia krążenie i sprawność ruchową. Ile kosztuje taki luksus? Za półgodzinny masaż trzeba zapłacić 35 dolarów. Ciekawe, czy i w Polsce znaleźliby się chętni, na zapewnienie szczęścia swojemu ulubieńcowi z pomocą wynajętych "nianiek"...
mau

Apaszka z Paryża

Gdy odchodzi człowiek...

Rudego wzięłam z ogłoszenia. Ze zdjęć patrzyły przeraźliwie smutne oczy - była w nich rozpacz i rezygnacja. Po śmierci jego opiekunki rodzina miała różne pomysły odnośnie kota: uśpić, oddać do schroniska albo wiosną wypuścić na działkach. Może to było tylko takie gadanie? Jednak szukali mu domu. Nie wiedziałam, że już wtedy był śmiertelnie chory. Nie walczył, poddał się - przeżył swoją panią zaledwie o trzy miesiące.

Odejście opiekuna jest dla każdego zwierzęcia wielkim przeżyciem, tym tragiczniejszym, im bardziej było związane ze swoim człowiekiem. Ono przecież nie rozumie, co się stało, czuje się opuszczone i niekochane, w jednej chwili traci poczucie bezpieczeństwa i przeraźliwie tęskni. Naturalną koleją rzeczy byłoby, aby opiekę nad osieroconymi czworonogami przejęły osoby najbliższe zmarłym. Z poczucia obowiązku i z szacunku, dla tych, co odeszli. W większości przypadków zapewne tak się właśnie dzieje, ale bywa też inaczej i są zachowania szokujące bezmyślnością, bezdusznością czy wręcz okrucieństwem.

Drobna, prawie cała biała, kotka miała dwanaście lat, gdy po długiej chorobie umarł jej pan. Ludzie, którzy odziedziczyli mieszkanie po swoim dalekim kuzynie, nie próbowali nawet szukać jej nowego lokum - postanowili ją po prostu zagłodzić, zamykając w oddzielnym pokoju! W trzecim tygodniu głodówki jeden z oprawców "pochwalił się" swoim czynem w pracy. Kotkę udało się uratować. Była jednak tak wycieńczona, że nie potrafiła sama jeść. Początkowo odżywiana kroplówkami, potem karmiona strzykawką, niczym koci noworodek, bardzo długo wracała do normalnego stanu. Zwyciężyła ogromna wola życia. Kicia ma od dwóch lat nowy dom, okazała się miłym i uczuciowym kotem. Tylko nadal bardzo boi się obcych...

Nie zawsze jest tak tragicznie, chociaż często spadkobiercy mają problem z "odziedziczonymi" po zmarłych zwierzętami. Radzą sobie zwykle z pozostałym dobytkiem, ale w przypadku żywych istot bywają zadziwiająco nieporadni. Wiosną ubiegłego roku w pustym mieszkaniu, na jednym z wielkich osiedli, pozostało dziesięć kotów, niemłodych, jak ich pani. Nigdy wcześniej nie wychodziły na zewnątrz. Były oczkiem w głowie swojej opiekunki, która niewątpliwie bardzo je kochała i rozpieszczała. Rodzina zmarłej postanowiła oddać wszystkie do schroniska. A one nie przeżyłyby tego, nawet gdyby pobyt miał być tylko tymczasowy. Na szczęście wolontariuszom jednej z fundacji udało się umieścić je w domach zastępczych, a w ciągu kilku miesięcy znaleźć nowe miejsca dla większości z nich.

Czasami zachowania kotów nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Pewna kotka, niegdyś wolno żyjąca i raczej nieprzystępna (żeby nie powiedzieć "dzika"), spędziła kilka lat u starszej pani. Pani dużo chorowała i zamartwiała się przyszłością podopiecznej. W dniu, w którym pojechała do szpitala (gdzie wkrótce zmarła), kotka opuściła dom, by nigdy już do niego nie wrócić. Widywano ją później wśród kotów podwórzowych, dokarmianych przez sąsiadów. Z kolei inny kot zniknął po śmierci opiekuna, by powrócić po roku i zamieszkać z nową rodziną, która kupiła "jego posiadłość" .

Polskie prawo nie zezwala na czynienie zapisów na rzecz zwierząt. Można jednak zabezpieczyć je odpowiednią dyspozycją w testamencie, nakładającą określone obowiązki na spadkobierców. W praktyce nie ma to jednak znaczenia - kto nie chce zaopiekować się zwierzakiem, zawsze znajdzie sposób, by się go pozbyć. Na szczęście są też osoby, które bezinteresownie, z potrzeby serca, pomagają takim niechcianym kotom czy psom. Otoczone troskliwą opieką i miłością zwierzęta po pewnym czasie odnajdują się w nowej rzeczywistości. Mogą cieszyć się jeszcze długo życiem, dostarczając nowym opiekunom wiele radości i wzruszeń.

Magdalena Mrozowska

KOT 2 - styczeń 2007
magazyn dla miłośników kotów.